Choroba pasożytnicza wywoływana przez nicienia rozdzielnopłciowego Trichinella spp. Żywicielami ostatecznymi są: dzik, świniodzik, świnia domowa, wilk. lis, tchórz, kuna, łasica, borsuk, świstak, niedźwiedź brunatny i biały, pies, kot, gryzonie, nutria inne zwierzęta oraz człowiek.
W Polsce obecnie występują cztery gatunki włośni:
1 Trichinella spiralis-występuje najczęściej.
2 Trichinella britovi notowany najczęściej po T.Spiralis-występuje u dzikich mięso-i wszystkożernych tj. lisów, jenotów, dzików.
3 Trichinella pseudospiralis jedyny gatunek włośnia który zaraża też ptaki, larwy w mięśniach nie otorbiają się, nie do wykrycia tradycyjną metodą trychinoskopową!
4 Trichinella nativa gatunek spotykany w strefie subtropikalnej i arktycznej (Alaska,Syberia,Skandynawia). W Polsce larwy T.nativa stwierdzono u lisa upolowanego w okolicach Kętrzyna. Charakterystyczną cechą tego gatunku jest wysoka odporność larw na mrożenie, larwy w mięsie przeżywają do 4 lat w temp. -18 stopni Celsjusza.
Znaczny problem stanowią T.britovi i T.spiralis dość często notowane u lisów i dzików. Około 3%-20% populacji lisa rudego jest zarażonych włośnicą. Lisy jako rezerwuar włośni w środowisku leśnym są źródłem zarażenia dla innych padlinożerców, w tym dzików. Dlatego wszystkie tuszki lisów i innych drapieżników powinny być zagospodarowane (usunięte z łowiska). W naszych łowiskach padlina lisa lub innego drapieżnika zarażonego włośnicą może stanowić potencjalne źródło zarażenia dzików przez około 3 miesiące. W temperaturze 4-13 stopni Celsjusza larwy są żywe i zachowują zdolność do zarażeniasą.
W kontekście pewnych cech Trichinella spp. jedyną metodą preferowaną celem wykrycia larw włośni w tuszach dzików, świniodzików, świń domowych, nutrii i innych zwierząt łownych jest metoda wytrawiania z użyciem mieszadła magnetycznego.
Darz Bór!
Andrzej Rumiński